6 Şubat 2023 Kahramanmaraş Pazarcık Depremi

6 Şubat 2023 sabaha karşı 04.17’de  tüm Türkiye depreme uyandı. Kahramanmaraş Pazarcık merkezli 7.7 ölçekli deprem, tam 11 ilimizi salladı, binaları yıktı; insanları, canları enkaz altında bıraktı. Aynı gün 7.6 büyüklüğünde bir deprem daha… Ve hayat tüm Türkiye’de sanki durdu. Önce ne yapacağımızı bilemedik. Sonra ilk şaşkınlık geçince her bölgeden koşup yardıma gidenler oldu. Kazma, kürek, su, yiyecek ne bulursa arabasına doldurup ilk anda deprem bölgesine koşan yardımsever insanlar… Devletin kurumları, gönüllü kuruluşlar…

11 İlimiz Depremle Sallandı

Kahramanmaraş

Hatay

Gaziantep

Adıyaman

Malatya

Elazığ

Diyarbakır

Kilis

Osmaniye

Şanlıurfa

Adana

Yüzyılın Afeti

Yerle bir olmuş şehirlerin mahallelerinde yıkılan onlarca katlı binaların enkazından can kurtarmak için uğraştılar. Enkaz çoktu, hava soğuk, karlı, yağmurlu. Yetişemedik çok cana. Günlerce kurtarılmayı beklediler. Aç, susuz, yaralı, üşüyerek, korku içinde. Bizler evlerimizde bir şey yapamamanın çaresizliği ile uyuyamadık, yemek yiyemedik. Onlar orada enkazda, enkazın dışında acılı beklerken biz nasıl iyi olabilirdik ki? Önce anlayamadık, küçük bir deprem sandık. Sonra haberler gelmeye başladıkça topraklarımızda ne büyük bir felaketin düştüğünü görmeye başladık. Acı çok büyüktü. İnsanlar enkazdan yavrusunu, kardeşini, anne babasını, eşini, komşusunu elleriyle enkazı kazarak çıkarmaya uğraştı. Canlı çıkanlar da oldu neyse ki, yaralı ve maalesef vefat edenler çoğunlukta oldu.

Anadolu Seferber Oldu

Her şeye rağmen hepimiz tek yürek olup bir şeyler yapmak için elimizden geleni yapmaya çalıştık. Anadolumuzun eli bereketli kadınları hamur  yoğurup ekmek pişirdi, sırtlarında taşıyıp depremzedelere ulaştırdı. Bereler, atkılar, oyuncaklar ördüler. Besleyip büyüttüğü ineğini satıp parasını depremzedelere veren nineler. Hac parasını bağışlayan, ısınsınlar diye odun kesip hazırlayan dedeler. Yurdun her yerinden kopup gelen gençler, amcalar, ablalar su taşıdı, aş taşıdı, taş kaldırdı enkazdan. Doktorlarımız, sağlık çalışanlarımız, Askerlerimiz, güvenlik güçlerimiz, Kepçe operatörlerimiz, inşaat işçilerimiz, madencilerimiz, itfaiyecilerimiz… Dedecikleri sırtında taşıdılar. Çocukların ellerini ısıttılar. Yaraları sardılar günlerce, gecelerce. Yeri geldi enkazdan çıkardıkları kediciğe avuçlarında su içirdiler. Pamuk şekerci amca tezgâhını kurdu, şeker sardı hüzünlü çocuk yüzlerini güldürmek için. Şehirlerde  kadınlar, erkekler, gençler, çocuklar koli koli malzeme hazırladılar. Kolilerin içine yüreklerini koydular, sevdiklerini, oyuncaklarını koydular.

Haberciler durmadan yayın yapıp oralardaki olanı biteni bizlere ulaştırdılar. Yurtdışından 80’e yakın ülkenin kurtarma ekibi alet edavat, çadırlarıyla, yardımcı köpekleriyle geldiler. Deprem bölgelerinde canla başla çalıştılar. Deprem dil, din, ırk ayrımı olmadan insanları ortak bir paydada topladı. Herkesin amacı “bir canı” kurtarmak oldu. Bugün depremin üzerinden iki aya aşkın bir zaman geçti. Resmi rakamlara göre depremde ölü sayısı 50 bini aşmış durumda. Çadırlar kuruldu, çadır kentler oluşturuldu. Konteynerlar getirildi. Şehirlerdeki enkazlar kaldırılıyor.

Depremden kurtulan insanlarımız bu yeni yaşam şekline alışmaya çalışıyor. Yaralılar tedavi görüyor. Birçok depremzedemiz başka şehirlere akrabasının, eşinin, dostunun yanına taşındı. Geçici olarak evlerde kalmaya başladılar. Eksikleri çok. Yüreklerinde eksikler daha da büyük. Bir anda evlerini, barklarını, kurulu düzenlerini, sevdiklerini kaybettiler. Acıların en büyüğünü yaşadılar. Bundan sonraki hayatlarında tekrar normal yaşayışlarına dönmeleri epey uzun süreceğe benzer. Çocukların, gençlerin, özellikle kız çocuklarının eğitimi, anne babaların geçimlerini sağlayacak işlere dönmeleri, evlerin yapılması vs. Bunların hepsi yapılmayı bekler.

Hepimizin Yapacağı Bir Şeyler Var

Elimizden Ne Gelirse

Az-Çok Demeden

Ülke olarak hem devletimizin, hem de bizlerin bu insanların yüzleri gülene kadar yardımlarımıza düzenli devam etmemiz gerekiyor. Bunun için de sabır, sevgi ve düzenli organizasyon gerekli. Herkes ne yapabilirse. Elimiz, gözümüz, gönlümüz üstlerinde olmalı.

Bu Depremden Dersler Çıkarmalıyız

6 Şubat sabahından beri hepimiz için hayat eskisi gibi değil artık. Yaşadıklarımız hepimizde ayrı derinlikte izler bıraktı. Tüm bunlardan dersler çıkarıp binalarımızı ona göre yapmalıyız. Şehirlerimizi ona göre planlamalı, evlerimizin sağlamlığını kontrol ettirmeliyiz. Yaptığımız her ne iş olursa olsun en iyi şekilde yapmaya, kaybettiğimiz değerleri tekrar hayata geçirip insanca yaşamlar sürmeye özen göstermeliyiz bundan sonra. Depremde çok şeyimizi kaybetsek de bundan sonra İNSANLIK kazanmalı bu güzel topraklarda…

DİLEK TUNA MEMİŞOĞLU

WAKING UP TO AN EARTHQUAKE

On February 6, 2023, at 04:17 in the morning, Turkey woke up to an earthquake.

The 7.7 scale earthquake centered in Kahramanmaraş Pazarcık, shook 11 provinces and destroyed buildings; It left people and their souls in ruins.

Another 7.6 earthquake on the same day…

And life seems to have stopped all over Turkey. We didn’t know what to do at first.

Then, when the initial confusion passed, there were people running from every region to help.

Helpful people who fill their cars with pickaxes, shovels, water, food, and run to the earthquake zone at the first moment…

State institutions, voluntary organizations…

11 Our City Shaken by Earthquake

Kahramanmaras

Hatay

Gaziantep

Adiyaman

Malatya

Elazig

Diyarbakir

Kilis

Osmaniye

Sanliurfa

Adana

Disaster of the Century

They tried to save lives from the wreckage of dozens of collapsed buildings in the neighborhoods of destroyed cities.

There was a lot of debris, the weather was cold, snowy, rainy.

We couldn’t do much.

For days they waited to be rescued.

Hungry, thirsty, injured, cold, afraid.

We couldn’t sleep, we couldn’t eat because of the desperation of not being able to do anything in our homes.

How could we be okay when they were waiting there in the wreckage, out of the wreckage painfully?

We couldn’t understand at first, we thought it was a small earthquake.

Then, as the news began to come, we began to see what a great disaster had fallen on our land.

The pain was too great.

People tried to dig up the rubble with their hands, their cub, brother, mother, father, spouse, neighbor.

There were also those who came out alive, fortunately, those who were injured and unfortunately dead were in the majority.

Anatolia Mobilized

Despite everything, we all tried to do our best to be one and do something.

Anatolian women kneaded dough and baked bread, carried them on their backs and delivered them to earthquake victims.

They knit berets, scarves, toys.

The grandmothers who sold their cows, which they raised, and gave their money to earthquake victims.

Grandfathers who donated the pilgrimage money and prepared wood for warmth.

Young people, uncles and older sisters coming from all over the country carried water, food, and lifted stones from the rubble.

Our doctors, healthcare workers,

Our soldiers, our security forces,

Our bucket operators, our construction workers, our miners, our firefighters…

They carried their grandparents on their backs.

They warmed the children’s hands.

They healed the wounds for days and nights.

Occasionally, they made the kitten they pulled out of the wreckage drink water in their palms.

Cotton candy stall was set up, rolled up candies were to make the sad child smile.

In the cities, women, men, youth and children prepared parcels of material.

They put their hearts into the boxes, put their loved ones and toys.

Journalists broadcast non-stop and conveyed to us what was going on there.

More than two months have passed since the earthquake today.

According to official figures, the death toll in the earthquake has exceeded 50 thousand.

Tents were set up, tent cities were created.

Containers were brought.

Debris in cities is being removed.

Our people who survived the earthquake are trying to get used to this new way of life.

The injured are being treated.

Many earthquake survivors moved to other cities to live with their relatives, spouses and friends.

They began to stay at home temporarily.

It has many shortcomings:

The gaps in their hearts are even greater.

In an instant, they lost their homes, their homes, their established order, their loved ones.

They have experienced the greatest suffering.

It seems like it will take a long time for them to return to their normal lives again in their next life.

Education of children, young people, especially girls, return of parents to jobs that will provide their livelihood, construction of houses, etc.

All of these are waiting to be done.

 We All Have Something To Do

Whatever We Can

As a country, both our state and we need to continue our aid regularly until these people can smile again.

This requires patience, love and regular organization.

Whatever anyone can do.

Our hands, eyes and hearts must be with them.

We Must Learn Lessons From This Earthquake

Since the morning of February 6, life is no longer the same for all of us.

Our experiences have left deep scars on all of us.

We should learn from all these and build our buildings accordingly.

We should plan our cities accordingly and have our homes checked for soundness.

From now on, no matter what we do, we must take care to do it in the best way, to bring the values we lost back to life and to lead humane lives from now on.

Even though we lost a lot of things in the earthquake, HUMANITY should win in these beautiful lands…